نمیدونم از کجا شروع کنم قصه ی تلخ سادگیمو .....

نمیدونم چرا قسمت میکنم روزای خوبه زندگیمو ....

چرا اول قصه همه دوستم میدارن ...؟

وسط قصه میشه ..سربهسرم میزارن !

تا میخواد قصه تموم شه همه تنهام میزارن ...

میتونم مثل همه دورنگ باشم ..دل نبازم ...

میتونم مثل همه یه عشق بادی بسازم ....

تا با یه نیش زبون بترکه و داغون بشه ...

میتونم بازی کنم با عشق و احساس کسی ....

میتونم درست کنم ترس دل و دلواپسی ....

با این حرفا منم میشم مثل اونا ...

من باید از چی بفمم یکی دوستم داره ؟؟؟

توی دنیا ..اصلا عشق واقعی وجود داره؟؟؟